तिम्रो यादको संसार

तिम्रो अभावमा
संसार पुरै अधुरो लाग्छ,
सपनाहरूको रंग उड्छन्,
र गीतहरू पनि स्वर बिहिन हुन्छन् ।

दिन त बिहान हुन्छ,
तर तिमी बिना घाम नउदाएझैँ लाग्छ;
रात त नक्षत्रले भरिन्छ,
तर तिमी बिना त्यो आकाश पनि सुनसान हुन्छ ।

स्मृतिहरू त अझै जिवन्त छन्—
तिम्रो हाँसो, तिम्रो बोली, तिम्रो आँखा;
तर यिनै स्मृतिहरू
आज मेरो लागि तिखा घाउ बनेर बस्छन् ।

जीवनका संघर्षहरूमा
जब म एक्लै अगाडि बढ्छु,
तिम्रो अभावले मेरो छातीमा
अदृश्य बोझ थपिदिन्छ ।
संसारलाई देखाउन म
मुस्कानको मुखौटा लगाउँछु,
तर भित्रभित्रै म
आफ्नै आँसुमा डुबिरहेको हुन्छु ।

कसैले सोध्छ—
“किन यति मौन छौ?”
तर कसरी भनूँ,
मौनता नै मेरो चिच्याहट हो,
जहाँ तिम्रो नाम मात्र प्रतिध्वनित हुन्छ ।

तिमी भएको भए—
संसार फरक हुन्थ्यो,
जीवन हल्का हुन्थ्यो,
र मेरो आँखाभित्र
आज पनि उज्यालो हुन्थ्यो ।

तर तिमी बिना—
म समयसँग सम्झौता गर्दै बाँचिरहेको छु,
रिक्तताको भारी बोकेर पनि
आशाको झिल्को निभ्न नदिई,
तिम्रो सम्झनामा
हर रात निदाउँदै,
हर बिहान उठ्दै
आफैलाई सम्झाइरहेको छु—
“तिमी बिना पनि
यो जीवन बाँचिनै पर्छ।”

तिमी नै मेरो अपुरो गीतको हरफ हौ,
तिमी नै मेरो मौनताको धुन,
तिमी नै मेरो जीवनको श्वास,
र तिमी बिना—
म केवल एउटा अपुरो कविता हुँ